Στίχοι - Ποίηση

καβαδιας ειναι. μπορει να ειναι αληθεια ολα αυτα. δν ξερω και πως τα εζησε

Oh holy night!
The stars are brightly shining
It is the night of the dear saviors birth!
Long lay the world in sin and error pining
Till he appeard and the soul felt its worth.
A thrill of hope the weary soul rejoices
For yonder breaks a new and glorious morn!

Fall on your knees
Oh hear the angel voices
Oh night divine
Oh holy night when christ was born
Oh night divine
Oh night divine

Led by the light of faith serenely beaming
With glowing hearts by his cradle we stand
So led by light of a star sweetly gleaming
Here came the wise men from far distant land
The king of kings lay thus in lowly manger
In all our trials born to be our friend.

εβαλα το αγαπημενο μου χριστουγεννιατικο λογω των ημερων!!

When I find myself in times of trouble, mother Mary comes to me,
speaking words of wisdom, let it be.
And in my hour of darkness she is standing right in front of me,
speaking words of wisdom, let it be.

Let it be, let it be, let it be, let it be.
Whisper words of wisdom, let it be.

And when the broken hearted people living in the world agree,
there will be an answer, let it be.
For though they may be parted there is still a chance that they will see,
there will be an answer, let it be.

Let it be, let it be, ...

And when the night is cloudy, there is still a light, that shines on me,
shine until tomorrow, let it be.
I wake up to the sound of music, mother Mary comes to me,
speaking words of wisdom, let it be.

Let it be, let it be, ...

αποκοτια μου...

στη χωρα που ποτε δε θα βρεθω,
σαν ταξιδιαρικο πουλι και σαν κομητης
σαν απ την εγνοια μου μελετημενο μη χαθω και ξεχαστω
σ αποκοτιας μου ονειρο,

σ αυτη τη χωρα εζησα παλια
μα που να το ξερα πως μες στο λαμποκοπι της
εχασα το δικο μου φως κι αναγεννηθηκα…
σε μι αλλη εποχη…

στη χωρα που ειχα σκλαβους το νερο και τη φωτια,
σαν απο ξαφνιασμα σημαδιακο,
σαν απ το περασμα της μιας στιγμης
που δεν καταφερα να κλεισω μεσ στο χρονο,
σ αποκοτιας ξημερωμα…

σ αυτη τη χωρα,
σε μια παραλληλη γιορτη, εδεσα κομπους
και υφαινω το τραγουδι της χαρας μου
και πλησιαζω σ ενα τελος που ξαστοχησα
πως θα ναι το δικο μου…

αυτη τη χωρα που ποτε δε θα τη δω,
μην ξεχαστω σ αποκοτιας μου ονειρο,

την εχω μεσα μου, ζωγραφισμενη
και βασανιζει
το μυαλο
και τη ζωη μου…

The Hooters Give the Music Back Lyrics:
They took the beat away, replaced it with machines
They took the words away and threw 'em on a screen
They turned the switches on and handed us the phones
They blasted out our ears with endless monotone
Can you feel it, can you feel it
From a million miles away
Can you hear it, can you hear it
Getting louder everyday

Give the music back, give the music back
Give the music back before it's gone
Give the music back, give the music back
Put the music back into the song


They drove the blues away and banished rock n' roll
They cut away the heart and sacrificed the soul
They closed the discos down and shut off MTV
They locked the music up and threw away the key

Can you feel it...

And now a silence fills the rooms where once we sang
And all is quiet where once the chimes of freedom rang
Somewhere a pirate ship is crashing through the waves
Sending a signal out, a ballad to the brave

Give the music back, give the music back
Give the music back before it's gone
Give the music back, give the music back
Put the music back where it belongs...

Τραγούδι του χειμώνα,Τζίμης Πανουσης

Όχι δε φταίει η μαμά μου
ούτε όπως λένε οι γιατροί
και όπως θέλει να πιστεύει ο μπαμπάς μου
μια ορμονική διαταραχή

Όχι δε φταίει η ομορφιά μου
κι οι τρόποι μου οι κουνιστοί
ούτε κι ο παιδικός μου φίλος ο Γιωργάκης
που χαϊδευόμασταν μικροί

Μοναχογιός μικρομεσαίου
με καθώς πρέπει ανατροφή
κι όμως μας δείχναν και γελάγαν στο σχολείο
και με φωνάζαν αδερφή

Γιατί δε πήρα το ρολάκι
που μου πασάραν οι πολλοί
να παίζω το γαλάζιο αγοράκι
με τη βαρβάτη τη ψ... (μπιπ)

Έχω ένα τσίρκο στη καρδιά μου
με πήρε μπάλα η αλλαγή
έβαλα σιλικόνη στα βυζιά μου
κι έφτιαξα ψεύτικο μ... (μπιπ)

Καταναλώνομαι τις νύχτες
με τη δικιά τους συνταγή
εγώ πουλάω τα όνειρά μου στους ξενύχτες
κι αυτοί γ... (μπιπ) μια πληγή

Ξενοδοχείο η αγκαλιά μου
για καμικάζι εραστές
έχει φρικάρει η σπιτονοικοκυρά μου
με 'μένα και τους εμπρηστές

Έχω ένα πόνο στη κοιλιά μου
τη νοιώθω να εγκυμονεί
θ' απλώσω στη ταράτσα τ' άντερά μου
με μανταλάκια χιαστί
και θα κρεμάσω τα ερμαφρόδιτα παιδιά μου
η πρώτη μάνα τραβεστί

ο γρυλλος

ετρεχα με τ αμαξι μου, το' κανα αεροπλανο
μα εσκασε το λαστιχο και τωρα τι να κανω?

σταματησα περαστικους για να με βοηθησουν
δεν ειχα γρυλλο, ελεγαν, για να το κανονισουν...

το κλειδωσα και ετρεξα στα δεντρα εκει κοντα μου...
μηπως και βρω το γρυλλο μου και κανω τη δουλεια μου...

τον εψαχνα μεσ' στα κλαδια, στα χορτα, στα λιθαρια
και, ξαφνικα, τον πετυχα κατω απ΄τα μανιταρια...

γεματος ενθουσιασμο τον επιασα και να' μαι
και τωρα? τι μου ειπανε? τι κανω? δε θυμαμαι...

κι οπως εκει σκεφτομουνα κατι δε μου...κολλουσε
ο γρυλλος μου δεν πηδαγε μα σιγοπερπατουσε...

ρε, δημητρο? τι εκανες? που πας, βρε παλικαρι?
αντι για γρυλλο μαζεψες...βαρβατο...σαλιγκαρι...

μετα φωναξα οδικη βοηθεια...

Δ.Μ.

γαματοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

ποτε μου δεν το πιστευα, την τραπεζα οταν ληστευα
πως θα πιαστω στα πρασσα...

κι ομως, τα κακαφερανε, οι μαγκες μου τη φερανε
μου χαλασαν τη ...μασα...

στη δικη με κρεμασανε, τον τσαμπουκα μου σπασανε
σαν μπλεντερ, ενα πραμα...

στα κατεργα με πεταξαν, πεντε χρονακια μου εταξαν
βαλαντωσα στο κλαμα...

μα εκει καλα τα περασα, αμεσως το ξεπερασα
και ....δουλεψα με παθος...

ουτ εφεση δεν εκανα κι ουτε λεπτο δεν εχανα
αυτοι καναν το λαθος......

οταν με φυλακισανε, στα εντυπα σφραγισανε
"ΠΤΕΡΥΓΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ"....

εκει, με καλοδεχτηκαν κι ουτε λεπτο δε σκεφτηκαν
πως....δε με λεν.......μαρια......

Δ.Μ.

MOUNTAINS


Mountains all around me
reaching out to heaven

Wild and full of colours
standing proud forever

24 Σεπτέμβρη 1945

Η πιο όμορφη θάλασσα
ειν' αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.
Το πιο όμορφο παιδί
αυτό που ακόμα δεν γεννήσαμε.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν ζήσαμε ακόμη.
Και όσα θέλω να σου πω
τα πιο όμορφα απ' όλα
δεν στάχω πει ακόμη...

Nazim Hikmet

5 Οκτώβρη 1945


Ξέρουμε πια αγαπημένη
κι οι δυο
μας έμαθαν να πεινάμε, να κρυώνουμε
να πεθαίνουμε απ' την κούραση
και χωρισμένοι, μακρυά ο ένας απ' τον άλλο
να ζούμε.

Να σκοτώσουμε ακόμη δεν το κατάφεραν
και ακόμη δεν μας σκότωσαν κι εμάς.
Ξέρουμε αγαπημένη κι οι δυο
πως μπορούμε να μάθουμε τους άλλους
ν' αγωνίζονται για τους άλλους
κάθε μέρα όλο και πιο βαθειά
κάθε μέρα όλο και πιο ωραία
να αγαπάνε τους συνανθρώπους τους.


Nazim Hikmet

There is a pleasure in the pathless woods;
There is a rapture on the lonely shore;
There is society, where none intrudes,
By the deep sea, and music in its roar:
I love not man the less, but Nature more...

-Lord Byron-

Ο Γκρεμιστής

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.

Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει

Μα τ ο τσεκούρι μοναχά στο χέρι σταν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω, και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Κωστής Παλαμάς